ترجمه الهي قمشه اي

به نام خداوند بخشنده مهربان‏

الم (اين حروف گفته شد كه اسرار الهي است). (۱)

اين (قرآن عظيم و) آيات كتاب حكيم است. (۲)

كه هدايت و رحمت است براي نيكوكاران عالم. (۳)

آنان كه نماز به پا مي‏دارند و زكات مي‏دهند و به عالم آخرت كاملاً يقين دارند. (۴)

هم آنان از (لطف) پروردگار خويش به راه راستند و هم آنان رستگاران عالمند. (۵)

و برخي از مردمان (فاسد فتنه‌انگيز مانند نضر حارث) كسي است كه گفتار و سخنان لغو و باطل را (مانند قصّه‏هاي دروغ و افسانه‏هاي شهوت‏انگيز مفسد اخلاق و سرود مطرب) به هر وسيله تهيه مي‏كند تا(خلق را) به جهالت از راه خدا (و آموختن علوم و معارف قرآن) گمراه سازد و آيات قرآن را به تمسخر و استهزا گيرد، اين مردمان (فاسد كافر)به عذاب، با خواري و ذلّت گرفتار شوند. (۶)

و هر گاه بر او تلاوت آيات ما شود چنان با غرور و تكبّر پشت گرداند كه گويي هيچ آن آيات الهي را نشنيد، پنداري از هر دو گوش كر است، اين كس را به عذاب دردناك بشارت ده. (۷)

آنان كه به خدا ايمان آوردند و به اعمال نيكو پرداختند باغ‌هاي پر نعمت(بهشت جاوداني) مخصوص آن‌هاست. (۸)

كه در آن بهشت ابد هميشگي خواهند بود، اين وعده‌ي خدا محقّق و حتمي است، و او مقتدر و آگاه است. (۹)

(سقف رفيع) آسمان‌ها را بي‏ستوني كه به حسّ مشاهده كنيد خلق كرده و كوه‏هاي بزرگ را در زمين بنهاد تا شما را نجنباند و در روي زمين انواع مختلف حيوانات را منتشر و پراكنده ساخت، و هم از آسمان آب باران فرود آورديم و به آن آب در روي زمين نباتات پرفايده برويانيديم. (۱۰)

اين همه آفريده‌ي خداست، حال شما (مشركان) بگوييد آنان كه به جز خدا (معبود شما) هستند در جهان چه آفريده‏اند؟ (هيچ نيافريده‏اند)بلكه ستمكاران (مشرك كه آن‌ها را شريك خدا گرفتند) دانسته در گمراهي آشكار هستند. (۱۱)

و ما به لقمان مقام (علم و) حكمت عطا كرديم (و فرموديم) كه (بر اين نعمت بزرگ) خدا را شكر كن، و هر كس شكر حق گويد به نفع خود اوست و هر كه ناسپاسي و كفران كند خدا (از شكر و سپاس خلق)بي‏نياز و (به ذات خود) ستوده صفات است. (۱۲)

و (ياد كن) وقتي كه لقمان در مقام پند و موعظه به فرزندش گفت: اي پسر عزيزم، هرگز شرك به خدا نياور كه شرك بسيار ظلم بزرگي است. (۱۳)

و ما به هر انساني سفارش كرديم كه در حقّ پدر و مادر خود نيكي كن خصوص مادر كه چون بار حمل فرزند برداشته و تا مدّت دو سال كه طفل را از شير باز گرفته (هر روز) بر رنج و ناتوانيش افزوده است، (و فرموديم كه) شكر من و شكر پدر و مادرت به‌جاي آور، كه بازگشت (خلق) به سوي من خواهد بود. (۱۴)

و اگر پدر و مادر تو را بر شرك به خدا كه آن را به حق نمي‏داني وادار كنند در اين صورت ديگر آن‌ها را اطاعت مكن و ليك در دنيا با آن‌ها به حسن خلق مصاحبت كن و از راه آن كس كه به درگاه من رجوع و انابه‏اش بسيار است پيروي كن، كه (پس از مرگ) رجوع شما به سوي من است و من شما را به پاداش اعمالتان آگه خواهم ساخت. (۱۵)

اي فرزندم، خدا اعمال بد و خوب خلق را گر چه به مقدار خردلي در ميان سنگي يا در (طبقات) آسمان‌ها يا زمين پنهان باشد همه را (در محاسبه) مي‏آورد، كه خدا توانا و آگاه است. (۱۶)

اي فرزند عزيزم، نماز را به پا دار و امر به معروف و نهي از منكر كن و (بر اين كار از مردم نادان) هر آزار بيني صبر پيش گير، كه اين نشان‌هاي از عزم ثابت (مردم بلند همّت) در امور عالم است. (۱۷)

و هرگز به تكبّر و ناز از مردم (اهل نياز) رخ متاب و در زمين با غرور و تبختر قدم بر مدار، كه خدا هرگز مردم متكبر خودستا را دوست نمي‏دارد.(۱۸)

و در رفتارت ميانه‌روي اختيار كن و سخن آرام گو (نه با فرياد بلند) كه زشت‏ترين صداها صوت الاغ است. (۱۹)

آيا شما مردم به حسّ مشاهده نمي‏كنيد كه خدا انواع موجوداتي كه در آسمان‌ها و زمين است براي شما مسخّر كرده و نعمت‏هاي ظاهر و باطن خود را براي شما فراوان فرموده؟ و (با وجود اين) برخي از مردم از روي جهل و گمراهي و بي‏خبري از كتاب روشن (حق) در (دين) خداي متعال مجادله مي‏كنند. (۲۰)

و چون به اين مردم (اهل جدل و عناد) گويند كه بياييد از كتابي كه خدا فرستاده پيروي كنيد، جواب دهند ما تنها از طريقي كه پدران خود را بر آن يافته‏ايم پيروي مي‏كنيم. آيا هر چند آنان را شيطان به آتش دوزخ بخواند (باز پيرو آن‌ها مي‏شوند)؟ (۲۱)

و هر كس روي تسليم و رضا به سوي خدا آرد و نكوكار باشد چنين كس به محكم‏ترين رشته‌ي الهي چنگ زده است، و (بدانيد كه) پايان كارها به سوي خداست. (۲۲)

(اي رسول ما) تو از كفر هر كه كافر شود محزون مباش، كه رجوعشان به سوي ماست و ما آنان را سخت از (كيفر) كردارشان آگه مي‏سازيم، كه همانا خدا از اسرار دل‌هاي خلق هم آگاه است. (۲۳)

اندك زماني آن كافران را (به لذّات فاني دنيا) برخوردار مي‏سازيم آن گاه(بعد از مرگ) به عذاب سختشان به ناچار گرفتار خواهيم كرد. (۲۴)

و اگر از اين كافران سوال كني آن كيست كه آسمان‌ها و زمين را آفريده؟ البتّه جواب دهند خداست. باز گو: ستايش خداي را (كه كافران نيز معترفند) بلكه اكثر آن‌ها (بر اين حقيقت كه آفريننده‌ي جهان خداست اگر به زبان گويند به دل) آگاه نيستند. (۲۵)

هر چه در آسمان و زمين است همه ملك خداست، كه خدا ذاتش بي‏نياز و اوصافش همه پسنديده است. (۲۶)

و اگر هر درخت روي زمين (در كف نويسندگان عالم) قلم شود و آب دريا به اضافه‌ي هفت درياي ديگر مركب گردد باز نگارش كلمات خدا (كه موجودات بي‏نهايت كتاب آفرينش است) ناتمام بماند، كه همانا خدا را اقتدار بي‏نهايت و حكمت بي‏پايان است. (۲۷)

خلقت و بعثت همه‌ي شما (خلايق بي‏شمار در آساني بر خدا) جز مثل يك تن واحد نيست، كه همانا خدا شنوا و بيناست. (۲۸)

آيا (اي رسول) نديدي (و اي مردم به حسّ مشاهده نمي‏كنيد) كه خدا شب را در روز و روز را در شب داخل كند و خورشيد و ماه را مسخّر ساخته كه هر يك تا وقت معيني (و به نظم ثابت مخصوصي) گردش كنند؟ و (نمي‏دانيد كه) خدا به هر چه مي‏كنيد آگاه است؟ (۲۹)

اين قدرت كامل بدين سبب است كه خداي يكتا حقّ مطلق و آن‌چه به جز او به خدايي مي‏خوانند همه باطل محض است و تنها خدا (كه حقّ و وجود حقيقي است) بلندمرتبه و بزرگوار است. (۳۰)

آيا نمي‏بيني كه چگونه كشتي به دريا به لطف و احسان خدا اسير مي‏كند تا به شما بعضي از آيات قدرتش را بنماياند؟ همانا در اين كار آياتي (از عجايب حكمت‌هاي خدا) البتّه بر هر شخص صبور (در بلا) و شكرگزار (در نعمت) پديدار است. (۳۱)

و هر گاه كه (دريا طوفاني شود و) موجي مانند كوه‏ها آن‌ها را فرو گيرد در آن حال خدا را با عقيده‌ي پاك و اخلاص كامل در دين مي‏خوانند و چون باز به ساحل نجاتشان رساند بعضي بر سبيل قصد (طاعت و شكر خدا)باقي مانند (و بعضي به كفر شتابند) و آيات ما را انكار نمي‏كند جز آن كس كه غدّار و عهدشكن و كافر و ناسپاس است. (۳۲)

اي مردم، از خدا بترسيد و بينديشيد از آن روزي كه نه هيچ پدري ذره‏اي به كار فرزند آيد و نه هيچ فرزندي ذره‏اي به كار پدر آيد، البتّه وعده‌ي خدا حق و حتمي است، پس زنهار شما را زندگاني دنيا فريب ندهد و شيطان فريبنده شما را از (عقاب) خدا (به عفو و كرمش)سخت مغرور نگرداند. (۳۳)

همانا علم ساعت (قيامت) نزد خداست و او باران را فرو بارد و او آن‌چه(از نر و ماده و زشت و زيبا) كه در رحم‌هاي آبستن است مي‏داند و هيچ كس نمي‏داند كه فردا (از سود و زيان) چه خواهد كرد و هيچ كس نمي‏داند كه به كدام سرزمين مرگش فرا مي‏رسد(34)